Deze ochtend was er weer aandacht voor poëzie en muziek tijdens de kunstkring. Helaas voor dit jaar de laatste keer maar gelukkig treffen we elkaar in januari opnieuw. We hoorden mooie gedichten en harmonieuze trompet en zang. Een sfeervolle warme afsluiting. Toen ik naar huis reed dacht ik aan het gedicht van Ellie Rodiguez:
The light is what guides you home
The warmth is what keep you there
Dit blogje is nummer 10 van de adventskalender Zinnige Zinnen
Gisterenochtend werd in het zwembad Hiep Hiep Hoera gezongen. Een van mijn mede-aquafitzwemmers was jarig. Trotse 86 kaarsjes mocht hij uitblazen vertelde de superfitte senior. Volgende week kon hij niet komen kondigde hij alvast aan omdat hij zijn dochter helpt te verhuizen naar een appartement “daar is zij wel aan toe” .. een klus als deze is voor hem als vader vanzelfsprekend!
Ik moest aan mijn vader denken die deze week 20 jaar geleden op 88 jarige leeftijd overleed. De laatste 5 jaar van zijn leven verbleef hij na een zware hersenbloeding in een verpleeghuis. Helaas was het heel moeilijk om met hem te communiceren omdat hij niet meer goed kon praten en ook dementeerde. Tot de beroerte was hij heel fit en was zijn leven gevuld met familie, muziek (hij speelde cello in strijkkwartet en sinfonieorkest), vrienden en als zakelijk adviseur voor mijn broer en mij ( beiden ondernemers).
Op zijn sterfdag zag ik op Instagram een vaas met prachtige witte amaryllis bloemen en een brandend kaarsje voorbij komen. Witte amaryllissen waren er ook op bij zijn afscheid. Tijdens de begrafenis was het overigens heftig aan het sneeuwen. Voor vandaag en morgen zijn er winterse buien aangekondigd.
Ik mis hem nog steeds en denk heel vaak aan hem.
Zo ook toen ik in het weekende de ontroerende film The Father op NPO keek. Ik had hem al in de bioscoop gezien maar was wederom heel erg aangedaan:
De dementerende hoofdpersoon is Anthony. Hij woont bij zijn dochter Anne in een smaakvol en comfortabel appartement in Londen. Een plek die we nagenoeg niet zullen verlaten gedurende de film. Anthony’s dochter zoekt een nieuwe verzorgster voor haar vader vanwege haar verhuizing naar Parijs. Maar haar pa zit op z’n zachtst gezegd niet te wachten op weer een nieuwe ‘onbetrouwbare’ hulp. Helemaal nu hij steeds meer in de war raakt en z’n vertrouwde omgeving steeds minder vertrouwd voelt. Anne staat voor een groot dilemma: ze weet dat ze niet langer in staat is haar vader de hulp te bieden die hij nodig heeft. En ze weet dat er een moment komt dat ze voor zichzelf en haar eigen gemoedsrust moet kiezen. Maar hoe laat je je eigen vader los als hij zich in paniek steeds meer aan je vastklampt? Zelfs wanneer hij je amper meer herkent?
Wat The Father extra bijzonder maakt, is de wijze waarop het verhaal verbeeld wordt en gemonteerd is. We beleven de film voornamelijk vanuit de ogen van Anthony. En dus ook vanuit zijn verwarring. De scènes die zich afspelen in het Londense appartement lijken soms haast ongemerkt in elkaar over te vloeien, maar de details veranderen continu. Dan is de inrichting ineens anders, of dan staat er ineens een andere vrouw voor Anthony’s neus die hij óók herkent als zijn dochter Anne. Huh? Niet alleen de verwarde man vraagt zich constant af wat echt is en wat niet; ook wij als kijker raken volledig gedesoriënteerd.
Regisseur Florian Zeller laat niet alleen zien wat dementie met een persoon doet, hij laat het je ook ervaren voor zover dat kan. Hartverscheurend, verontrustend en tegelijk: briljant.
Een geheel andere reminder aan mijn vader kreeg ik vanochtend tijdens de kunstkring bijeenkomst:
Docent Patrick betoverde ons met het Requiem van Gabriel Fauré. In plaats van een dramatisch Laatste Oordeel biedt Fauré een intiem gebed om rust en vrede.
Een van de laatste keren dat mijn vader muziek speelde was Elégie van Fauré, voor piano en cello.
Een week waarin mijn vader heel tastbaar aanwezig was in mooie momenten met een zachte glimlach en soms een brok in de keel.
PS The Father is te zien via NPO mediatheek daar komt ook de tekst vandaan.
Deze week kwam ik op een tweedekans boekensite een mooi ‘kunstboek’ tegen: ‘Waar vrouwen hun boeken lezen ‘
Weliswaar in het Duits maar ik vond de getoonde pagina’s en omschrijving zo leuk dat ik het gekocht heb. En heb er zeker geen spijt van!
In het boek passeren schilderijen met uiteraard allemaal vrouwen/meisjes die op verschillende plekken lezen, de hoofdstukken dragen dan ook de passende titels:
Lievelingsplek bij het raam, dromen en lezen, vrouwenpower en buiten onder de boom wacht een boek op mij.
Vroeger zag je nog eens dat men verdiept was in een boek, in de trein of bus, op een bankje in het park of in de wachtruimte, tegenwoordig zit bijna iedereen op zijn telefoon te kijken …
Maar ik blijf gewoon lezen, thuis en daar waar het kan ook buitenhuis. Vandaag heb daarom mijn leesvoorraad in de bieb en de boekenwinkel weer lekker aangevuld. Ik heb de boeken gelijk maar op ‘de moeite waard’ pagina geplaatst met ook een nieuwe film en muziektip voor deze maand. En voor de kunstliefhebbers ook het eerder genoemde boek.
Het boekje van Nescio was deze week ook onderdeel van een mooie excursie ‘een dag onder de kunstenaars in Veere’ met de kunstkring. Daar kregen we een boeiende lezing over het verblijf van Nescio in dit Zeeuwse stadje en zijn briefwisseling met zijn vrouw.
Vervolgens maakten we onder leiding van een kunsthandelaar en conservator een wandeling door Veere langs de woningen van kunstenaars waaronder ook de Veerse joffers:
De Veerse Joffers waren negen zelfstandig werkende vrouwelijke kunstenaars die in de periode 1907-1992 in Veere woonden en werkten. Zij exposeerden in de zomer in de Schotse Huizen.
Zo was deze zonnige herfstweek weer mooi gevuld met kunst, literatuur en muziek. En ook een nieuw breiproject.
Bright sight of life 