Eventjes zat ik met mijn handen in het haar. Zo groot was mijn teleurstelling toen mijn kapper vorige week liet weten te stoppen en zijn salon te sluiten. Oh wat nu?
Ik moest denken aan de ene keer jaren geleden dat we, gearriveerd in het vakantiedorpje in de Italiaanse bergen, met veel zin naar ‘onze’ vaste trattoria/pizzeria liepen. Tot onze schrik zagen we dat het bordje ‘Da Paolo’ was weggehaald en het er heel anders uitzag. Paolo, de eigenaar, zijn vrouw, zwager en broer met wie hij de zaak runde waren nergens te bekennen. Gestopt en overgenomen door een heel toeristisch ingestelde nieuwe uitbater. Het interieur en de sfeer veranderd, de ziel eruit. Onthutst liepen we door het dorpje op zoek naar een ander eetadres.
En toen kwamen we de broer van Paolo op eens tegen. “Tutto passa” zei hij op onze vraag waarom en hoe en wat. Leeftijd, gezondheid, familieperikelen, nodige investeringen ….
Ja, alles gaat een keer voorbij …
Teleurstelling als een vertrouwd persoon/adres wegvalt. Natuurlijk is alle relatief en zijn het zeker geen wereldproblemen, maar ik ben toch iedere keer wel eventjes uit mijn doen. Je bent zo gehecht aan je kapper, die ieder haar op je hoofd al 30 jaar kent en kapt, de tandarts die jarenlang met zachte handen naar je tanden kijkt en ja ook de pizzabakker die iedere keer je favoriete pizza met een grote glimlach voor je bakt.
Niets is bestendig en behalve jezelf worden natuurlijk ook andere ouder en houden er mee op.
Het is wat het is en nu op zoek gaan naar een nieuwe kapper. En maar hopen dat deze net zo goed knipt.
In het Italiaanse Albisano is het toen uiteindelijk ook gelukt maar was het nooit meer zo als in all die jaren daarvoor bij Da Paolo.
Bright sight of life 