Geplaatst in Boeken, Dat viel mij op, gedachten, Post

In onbruik geraakte zaken

Hij komt uit de tijd van de SRV wagen, de rijdende buurtsuper. waarmee de glazen flessen vla, melk en yoghurt voor jouw deur gebracht werden. Om de flessen helemaal tot aan de bodem leeg te halen had je een nuttig gereedschap: de flessenlikker. Een plastic stokje met aan het uiteinde een soort van halve maan van rubber. Het was niet zo zeer ‘schraperigheid’ maar de tijdsgeest om alles zo goed als mogelijk te gebruiken en het gebeurde op een haast mindful manier.

Daar moest ik aan denken toen ik laatst op zoek ging naar de flessenlikker in de keukenla. Omdat de boerenyoghurt van de zuivelboerderij lekker in ouderwetse glazen flessen zit en ik dus ‘alles uit de kan’, of beter gezegd uit de fles wilde halen. En ja het nuttige gereedschap gevonden en nu weer in gebruik. Als je erbij stil staat kun je leven ook aan de hand van deze ‘vergeten’ gereedschappen en dingen reconstrueren en haal je mooie herinneringen op.

Inefficient

Journalist en schrijver Arjen van Veelen schreef er een interessant boek over: Rotterdam, een ode aan de inefficiëntie. Hij kijkt terug op zijn jeugd in Rotterdam en ziet dat het leven van toen eigenlijk een soort van leven in een museum van de toekomst was. Kleine huizen zijn nu de in modieuze Tiny Houses, niet op vliegvakantie gaan, klimaatbewust de was aan de lijn drogen, lang je kleren dragen in plaats van iedere maand iets nieuws bestellen. Maar wat hem vooral intrigeert is, dat het leven van vroeger misschien nu erg inefficiënt aandoet met al die tijdrovende dingen, maar wij misschien nu met al onze efficiëntie en geautomatiseerde gereedschappen juist gehaaster en ontevredener leven en de menselijkheid bedreigd wordt. Van Veelen doet een oproep tot onbeschaamde solidariteit. Een pleidooi om elkaar niet uit het oog te verliezen. En een ode aan de ingewikkeldheid, weerbarstigheid en inefficientie van het leven. 

Er zijn meer van dit soort voorwerpen uit andere tijden: de snijbonenmolen, de knijpkat, de peterseliesnijder, mattenklopper, hanenkam, kopknijpers, kamerveger met baard en de luiwagen met anker. Allemaal nuttige, handige spullen die nu (bijna) niet meer gebruikt worden en soms echt zijn vergeten.

In onbruik geraakte zaken

Dat vergeten willen de twee oprichters van het Ministerie van in Onbruik Geraakte Zaken, dat gehuisvest is in de al decennia in onbruik zijn de Schimmelpenninck-sigarenfabriek in Wageningen, voorkomen. Dichter en muzikant Laurens van der Zee en beeldend kunstenaar Robbert Kamphuis zijn de ‘refendarissen’ die het project opgezet hebben en in hun kaartenbak alles bijhouden wat in hun depot ligt opgeslagen. Het is een depot vol dingen die ooit nieuw en nuttig waren, maar verdwenen zijn onder het zand van de tijd Ministerie van In Onbruik Geraakte Zaken moet een museum worden, maar is het nu (helaas) nog niet.

Ouderwetse winkel

Je kunt het je bijna niet voorstellen maar er bestaat een winkel met ouderwetse spullen. De ‘Ouderwetse winkel’ van de Familie Bom in Alkmaar, sinds 1855. Je kunt het zo gek niet bedenken, of zij hebben het ook, bijvoorbeeld borstels, bezems, zeepkloppers, stijfsel, blauwsel, touwen in allerlei soorten en maten.

COLOFON

Rotterdam, Een ode aan de inefficiëntie en auteur Van Veelen in gesprek
Het Ministerie van in Onbruik Geraakte Zaken

De Ouderwetse Winkel

De titel afbeelding van de SRV wagen is van Erik Varekamp uit Mezza.

Ook nog leuk:

In het boekje T van de SRV neemt auteur Marcel Herfs je mee in het leven van de lokale SRV-man, Theo Vos (T).
Zo’n man die in een rijdende winkel de oudere mensen van hun dagelijkse boodschappen voorziet.
Zo ook T (Theo), hij rijdt met zijn ‘reuzenkoekblik’ rond in een dorp in de omgeving van het Midden-Limburgse Roermond.
Het verhaal is echter toepasbaar op elke dorpse gemeenschap, een feest van herkenning voor elke dorpeling.

Geplaatst in Dat viel mij op, Post, Video

IJs magie

Jammer dat het mooie koude winterweer is overgegaan in dagen met regenachtig weer en veel wind. Ik heb genoten van de mooie luchten en de witte bomen struiken.

Gelukkig zijn er foto’s en filmpjes om toch nu zo kort voor de kerst in de ijzige wintersferen te blijven. Bijvoorbeeld met dit prachtige filmpje over het maken van mooie ijsbellen.
Zelf heb ik het nog niet geprobeerd, jullie wel?

Vroeger waren het de ijsbloemen op de ramen nu zijn het de mooie witte verijsde bomen en planten waar ik van geniet. Onvoorstelbaar hoe kleine ijskristallen zulke mooie aankleding kunnen geven aan het landschap.

Geplaatst in Bijzondere momenten, Dat viel mij op, Post

Wat ruikt het hier lekker

Het is de 1ste advent, de 1ste kaars van de krans brandt en de stoofpeertjestaart komt net uit de oven. Oh wat een heerlijke geur in de keuken. Wintertijd dat is de geur van kaneel, steranijs, speculaas, kruidnoten, vanille, chocolademelk en stoofpeertjes. Maar ook van de dennenboomtakjes, glühwijn en gevulde appels uit de oven. De geuren van november en december ruiken zo lekker en maken bijna iedereen blij. Fijne herinneringen aan vroeger komen terug met deze speciale geuren. Natuurlijk heeft ieder seizoen zijn eigen geuren, maar de tijd voor de kerst steekt er voor mij wel extra boven uit met al de warme en intensieve smaken en geuren.

Blijdschap is besmettelijk

Het ruiken van geuren geeft levensvreugde is wetenschappelijk bewezen. Het is vastgesteld dat geur invloed op je humeur heeft. En het is aanstekend: wie de geur ruikt van iemand die vrolijk is wordt vanzelf ook vrolijk. Ons reukorgaan zit tweeledig in elkaar. Fysiek doordat minuscule druppeltjes zich via de neus een weg door het lichaam banen en zodoende op je gestel inwerken. De andere manier is psychologisch: als een geur aanwezig is in fijne situaties kan dat prettige gevoel later weer worden opgeroepen met die speciale geur. Wat je lekker vindt ruiken of juist vies is persoonlijk maar er zijn wel geuren die bijna iedereen aangenaam vindt zoals vanille en ook is er een gemene deler voor vies, de bekende zweetvoeten.

Vrouwen zijn overigens gevoeliger voor geur dan mannen. Tijdens onderzoek bleek dat vrouwen het belangrijker dan mannen vinden dat hun partner lekker ruikt.

Ieder zijn geur

Dat bepaalde geuren kalmeren of blij te maken werkt natuurlijk alleen als je deze geuren lekker vindt en aan iets positiefs verbindt. Voor mij zijn dat dus de geuren van de adventstijd. Ik vind het is sowieso een leuke tijd met de voorbereidingen op het Sinterklaasfeest, het maken van een adventskrans, proberen van nieuwe gerechten en het bakken van lekkere koekjes, taarten en cakes.

COLOFOON

De foto’s in dit blogje zijn van mijzelf, Unterfreundenblog en Pixabay. De weetjes komen uit Libelle.

Geplaatst in Boeken, Dat viel mij op, Post

Bankjes

Afgelopen weken kreeg ik weer volop herfstige mail in mijn mailbox. Reis en interieuradviezen, energiebesparingstips, warmte zonder verwarming, recepten, kleurrijke foto’s om in de stemming te komen, griezelige Halloween verhalen, wollige breipatronen en volop boekentips. Naast deze mailtjes was er natuurlijk ook weer veel leuke post van collegabloggers. Een tweetal logjes viel mij bijzonder op en neem ik graag mee in dit blog in herfststemming.

Zitten op een bankje

Bij de mail zaten de linkjes naar de blogposts van collegabloggers Bertjens en Sheila Vermeulen. Bertjens schreef een mooi logje getiteld Herfst over een stel op een bankje en Sheila Vermeulen tipte in De Boekenkast het e-boek Ontmoetingen bij een parkbankje van Patricia Bouwhuis -Ooyevaar

Herfst

Genietend van de najaarszon zitten ze daar, niet meer zo piep, des te genoeglijker.
Ze neemt een voorzichtig slokje, ‘lekker, die verse thee. Lust jij nog wat?’
Hij is zachtjes ingedommeld en hoort haar niet.
…..

Ontmoetingen bij een parkbankje

Bijna iedere dag zit ze er: op haar bankje in het park, vanwaar ze zicht heeft op de dagelijkse gebeurtenissen. Van de andere parkbezoekers moet ze weinig hebben. Liever voert ze gesprekken met de jonge forsythia naast het bankje en geniet ze van de rust.
Toch lukt het haar niet altijd om zich afzijdig te houden en maakt ze tegen wil en dank kennis met Henri, die zich niets aantrekt van haar stugge houding. De ontmoetingen leiden tot pijnlijke en soms komische momenten, maar ook tot levensgevaarlijke situaties

Bankjes aan zee

Voor mijn andere blog Seasidesblog schreef ik vorig jaar een blogpost over Bankjes met zeezicht . Genieten van de rust, uitkijken over zee en wegdromen ….

Op een bankje
Zomaar op een bankje zittend
Zomaar kijkend om me heen
Zomaar stilletjes genietend
Zomaar ik en mij alleen
Zomaar dit mooi plekje treffend
Zomaar heerlijk in de wind
Zomaar starend in de verte
Zomaar lachend om een kind
Zomaar rustig ademhalend
Zomaar neuriënd een lied
Zomaar mijn gedachten waaiend
Zomaar even helemaal niets

Irma Moekestorm


Geplaatst in Bijzondere momenten, Boeken, Dat viel mij op, Post

Het zwembad blijft open

Afgelopen maand sloten de buitenbaden in de regio. Sommige met een speciale hondendag andere gewoon door zachtjes het water eruit te laten lopen. Het betekent het einde van het seizoen van buitenzwemmen voor de liefhebbers die niet in zee of ander open zwemwater willen blijven zwemmen. Op een uitzondering na: het openluchtbad De Goudvijver blijft ook in de winter open voor baantjeszwemmer, dankzij een succesvolle actie van de badmeester.
Over een mogelijke maar dan wel echt definitieve sluiting van een buitenzwembad en een grootschalige actie om het open te houden gaat ook het boek dat ik net uitgelezen heb: Het Zwembad van de Engelse schrijfster Libby Page. Een heel mooi en aangrijpend boek over liefde, vriendschap, gemeenschapszin, samenwerking en en natuurlijk de ‘Joy of Swimming’.

Jongste kleindochter Nina

Winterbaantjes


“Terwijl tal van zwembaden het moeilijk hebben met de torenhoge energierekeningen en niet weten of ze nog lang open kunnen blijven kiest zwembad De Goudvijver in Serooskerke er juist voor om de openingstijden te verruimen. ” Zo schrijft de regionale krant.
In de afgelopen weken konden de zwemmers al baantjes trekken en vanaf december kan dat weer iedere ochtend. Nu even niet want het is momenteel dicht omdat er een afdekdeken wordt aangebracht zodat het water op temperatuur kan worden gehouden.
De winteropenstelling is te danken aan badmeester Iris Oomkens. Ze zag dat sinds deze zomer het baantjeszwemmen fors is toegenomen. Dat bracht haar op het idee te vragen of er ook belangstelling was om na het zomerseizoen verder te gaan zwemmen. Dat leverde zoveel positieve reacties op dat ze naar het gemeentebestuur stapte en vroeg ook na het seizoen het bad open te stellen voor baantjeszwemmers.

En dat dit kon heeft te maken dat het verwarmd wordt door warmtepompen en zonnepanelen en de warmte van het water blijft behouden met een afdekdeken. Behalve de badmeester zijn natuurlijk de zwemmers super enthousiast.

Ook in het boek Het Zwembad mocht uiteindelijk het enthousiasme van de zwemmers winnen.

Het zwembad is een stralend en hartverwarmend debuut – een ode aan zachtheid en vriendschap, aan alle waarden die we meer zouden moeten koesteren
Sarah Winman


Meer dan een alleen plek om te zwemmen

Het zwembad s een roman waarin veel mensen zich in zullen herkennen. Enerzijds gaat het over eenzaamheid en ouder worden. Anderzijds gaat het over verbondenheid en het belang van plekken waar inwoners van een plaatselijke gemeenschap elkaar kunnen ontmoeten.
Rosemary woont al haar hele leven in de Londense wijk Brixton. Maar haar buurt is onherkenbaar veranderd; de bibliotheek waar ze vroeger werkte werd gesloten, de kruidenier die iedereen kende is nu een trendy bar en haar geliefde man, George, is overleden. Wat haar vooral nog plezier brengt, is zwemmen.
Kate is net verhuisd en voelt zich alleen in de grote stad. Ze is begonnen met haar eerste baan voor een lokale krant. Als het buitenzwembad van Brixton met sluiting wordt bedreigd, weet Kate dat dit een kans is op een goed verhaal. Rosemary weet dat dit het moment is waarop ze ook haar laatste strohalm kan verliezen.
De twee besluiten zich samen in te zetten voor het behoud van deze belangrijke plek in de wijk. Want het zwembad is meer dan alleen een plaats waar gezwommen wordt. Door hun actie laten Kate en Rosemary zien wat de waarde is van gemeenschap en van verbondenheid, en tonen zij hoe heel gewone mensen zich sterk kunnen maken voor datgene waar hun hart ligt. 

 "Een verhaal over wat vriendschap en gemeenschapszin voor elkaar kunnen krijgen en wat de gezamenlijk inzet voor een gemeenschappelijk doel ook persoonlijk het verschil kan maken."
Helma Koot

Het boek is de debuutroman van de Engelse schrijfster Libby Page en verscheen bij A.W. Bruna Uitgevers. 
Geplaatst in Bijzondere momenten, Post

Mooie momenten

Paardenkracht in een bijzonder verhaal

Het wordt een bijzonder moment. Vanavond is de première van de documentaire ‘Eindelienge’ op het filmfestival Film by the Sea. Hoofdrollen bij de paarden zijn voor moeder Elena en dochter Anna, twee van de vier bruine werkpaarden van bioboeren Leo en Mieke de Visser. Met een klein beetje trots en zeker ook met veel emotie zal ik als voormalige eigenaar van Elena en fokster van Anna over de rode loper in Vlissingen wandelen.

De paarden


Ze werken nu alweer bijna 10 jaar jaar op het land van de biologisch dynamische boerderij van Leo in Ritthem bij Vlissingen. En in het seizoen doen ze beide mee met ringrijden de bekende Zeeuwse traditie met trekpaarden. En natuurlijk trekken ze ook de boerenkar tijdens een oogstdemonstratie. Elena van Luchteren is 16 jaar oud en dochter Anna Vera van Stal Serooskerke telt 11 jaren. Op de boerderij zijn ook nog twee oudere trekpaarden van 25 en 26 jaar oud.
Paarden en vooral trekpaarden waren altijd mijn grote passie. Tot een zwaar ongeluk heb ik veel op mijn paarden gereden en bij trekpaardenhouders de beginselen van mennen en werken met de trekpaarden geleerd. Toen ik een nieuw huis moest zoeken voor Elena en Anna en ze naar de boerderij van Leo en Mieke konden was ik ontzettend blij. Beter hadden ze het niet kunnen treffen.

De documentaire

In de regionale krant werd Eindelienge als een van de mooiste film van de 28 nieuwe en recente Zeeuwse films van het filmfestival Film by the Sea uitgeroepen: Eindelienge legt prachtig het leven vast op de boerderij waar gewerkt wordt met trekpaarden in plaats van grote landbouwmachines en vertrouwd wordt op de natuur.

“Met de nuchtere visie en vermakelijke anekdotes van familie de Visser over het leven en werken op de Zeeuwse boerderij Eindelienge, ondersteund door muzikale intermezzo’s, wordt je meegenomen op een reis in een wereld die voor veel mensen verborgen bleef. Veertig jaar geleden begonnen Leo en Mieke hun bio-dynamische boerderij. Geïnspireerd door de Amish werken ze er met trekpaarden en vertrouwen ze op de kracht van de natuur. Werden ze in het begin voor gek verklaard en veel collega boeren/tuinders niet wilden geloven dat ze met hun manier van werken een succesvol boerenbedrijf konden opbouwen, is hun bestaansrecht van hun gedachtegoed en werkwijze wel degelijk bewezen.
En nu kan de film een waardevolle toevoeging zijn op het maatschappelijke stikstofdebat.”

Ik verheug me er op om vanavond naar Eindelienge te mogen kijken.

De film wordt deze week nog op woensdag, donderdag en zaterdag getoond in CineCity in Vlissingen. Film by the Sea