Geplaatst in Boeken, Dat viel mij op, Post

Bankjes

Afgelopen weken kreeg ik weer volop herfstige mail in mijn mailbox. Reis en interieuradviezen, energiebesparingstips, warmte zonder verwarming, recepten, kleurrijke foto’s om in de stemming te komen, griezelige Halloween verhalen, wollige breipatronen en volop boekentips. Naast deze mailtjes was er natuurlijk ook weer veel leuke post van collegabloggers. Een tweetal logjes viel mij bijzonder op en neem ik graag mee in dit blog in herfststemming.

Zitten op een bankje

Bij de mail zaten de linkjes naar de blogposts van collegabloggers Bertjens en Sheila Vermeulen. Bertjens schreef een mooi logje getiteld Herfst over een stel op een bankje en Sheila Vermeulen tipte in De Boekenkast het e-boek Ontmoetingen bij een parkbankje van Patricia Bouwhuis -Ooyevaar

Herfst

Genietend van de najaarszon zitten ze daar, niet meer zo piep, des te genoeglijker.
Ze neemt een voorzichtig slokje, ‘lekker, die verse thee. Lust jij nog wat?’
Hij is zachtjes ingedommeld en hoort haar niet.
…..

Ontmoetingen bij een parkbankje

Bijna iedere dag zit ze er: op haar bankje in het park, vanwaar ze zicht heeft op de dagelijkse gebeurtenissen. Van de andere parkbezoekers moet ze weinig hebben. Liever voert ze gesprekken met de jonge forsythia naast het bankje en geniet ze van de rust.
Toch lukt het haar niet altijd om zich afzijdig te houden en maakt ze tegen wil en dank kennis met Henri, die zich niets aantrekt van haar stugge houding. De ontmoetingen leiden tot pijnlijke en soms komische momenten, maar ook tot levensgevaarlijke situaties

Bankjes aan zee

Voor mijn andere blog Seasidesblog schreef ik vorig jaar een blogpost over Bankjes met zeezicht . Genieten van de rust, uitkijken over zee en wegdromen ….

Op een bankje
Zomaar op een bankje zittend
Zomaar kijkend om me heen
Zomaar stilletjes genietend
Zomaar ik en mij alleen
Zomaar dit mooi plekje treffend
Zomaar heerlijk in de wind
Zomaar starend in de verte
Zomaar lachend om een kind
Zomaar rustig ademhalend
Zomaar neuriënd een lied
Zomaar mijn gedachten waaiend
Zomaar even helemaal niets

Irma Moekestorm


Geplaatst in Bijzondere momenten, Boeken, Dat viel mij op, Post

Het zwembad blijft open

Afgelopen maand sloten de buitenbaden in de regio. Sommige met een speciale hondendag andere gewoon door zachtjes het water eruit te laten lopen. Het betekent het einde van het seizoen van buitenzwemmen voor de liefhebbers die niet in zee of ander open zwemwater willen blijven zwemmen. Op een uitzondering na: het openluchtbad De Goudvijver blijft ook in de winter open voor baantjeszwemmer, dankzij een succesvolle actie van de badmeester.
Over een mogelijke maar dan wel echt definitieve sluiting van een buitenzwembad en een grootschalige actie om het open te houden gaat ook het boek dat ik net uitgelezen heb: Het Zwembad van de Engelse schrijfster Libby Page. Een heel mooi en aangrijpend boek over liefde, vriendschap, gemeenschapszin, samenwerking en en natuurlijk de ‘Joy of Swimming’.

Jongste kleindochter Nina

Winterbaantjes


“Terwijl tal van zwembaden het moeilijk hebben met de torenhoge energierekeningen en niet weten of ze nog lang open kunnen blijven kiest zwembad De Goudvijver in Serooskerke er juist voor om de openingstijden te verruimen. ” Zo schrijft de regionale krant.
In de afgelopen weken konden de zwemmers al baantjes trekken en vanaf december kan dat weer iedere ochtend. Nu even niet want het is momenteel dicht omdat er een afdekdeken wordt aangebracht zodat het water op temperatuur kan worden gehouden.
De winteropenstelling is te danken aan badmeester Iris Oomkens. Ze zag dat sinds deze zomer het baantjeszwemmen fors is toegenomen. Dat bracht haar op het idee te vragen of er ook belangstelling was om na het zomerseizoen verder te gaan zwemmen. Dat leverde zoveel positieve reacties op dat ze naar het gemeentebestuur stapte en vroeg ook na het seizoen het bad open te stellen voor baantjeszwemmers.

En dat dit kon heeft te maken dat het verwarmd wordt door warmtepompen en zonnepanelen en de warmte van het water blijft behouden met een afdekdeken. Behalve de badmeester zijn natuurlijk de zwemmers super enthousiast.

Ook in het boek Het Zwembad mocht uiteindelijk het enthousiasme van de zwemmers winnen.

Het zwembad is een stralend en hartverwarmend debuut – een ode aan zachtheid en vriendschap, aan alle waarden die we meer zouden moeten koesteren
Sarah Winman


Meer dan een alleen plek om te zwemmen

Het zwembad s een roman waarin veel mensen zich in zullen herkennen. Enerzijds gaat het over eenzaamheid en ouder worden. Anderzijds gaat het over verbondenheid en het belang van plekken waar inwoners van een plaatselijke gemeenschap elkaar kunnen ontmoeten.
Rosemary woont al haar hele leven in de Londense wijk Brixton. Maar haar buurt is onherkenbaar veranderd; de bibliotheek waar ze vroeger werkte werd gesloten, de kruidenier die iedereen kende is nu een trendy bar en haar geliefde man, George, is overleden. Wat haar vooral nog plezier brengt, is zwemmen.
Kate is net verhuisd en voelt zich alleen in de grote stad. Ze is begonnen met haar eerste baan voor een lokale krant. Als het buitenzwembad van Brixton met sluiting wordt bedreigd, weet Kate dat dit een kans is op een goed verhaal. Rosemary weet dat dit het moment is waarop ze ook haar laatste strohalm kan verliezen.
De twee besluiten zich samen in te zetten voor het behoud van deze belangrijke plek in de wijk. Want het zwembad is meer dan alleen een plaats waar gezwommen wordt. Door hun actie laten Kate en Rosemary zien wat de waarde is van gemeenschap en van verbondenheid, en tonen zij hoe heel gewone mensen zich sterk kunnen maken voor datgene waar hun hart ligt. 

 "Een verhaal over wat vriendschap en gemeenschapszin voor elkaar kunnen krijgen en wat de gezamenlijk inzet voor een gemeenschappelijk doel ook persoonlijk het verschil kan maken."
Helma Koot

Het boek is de debuutroman van de Engelse schrijfster Libby Page en verscheen bij A.W. Bruna Uitgevers. 
Geplaatst in Bijzondere momenten, Post

Mooie momenten

Paardenkracht in een bijzonder verhaal

Het wordt een bijzonder moment. Vanavond is de première van de documentaire ‘Eindelienge’ op het filmfestival Film by the Sea. Hoofdrollen bij de paarden zijn voor moeder Elena en dochter Anna, twee van de vier bruine werkpaarden van bioboeren Leo en Mieke de Visser. Met een klein beetje trots en zeker ook met veel emotie zal ik als voormalige eigenaar van Elena en fokster van Anna over de rode loper in Vlissingen wandelen.

De paarden


Ze werken nu alweer bijna 10 jaar jaar op het land van de biologisch dynamische boerderij van Leo in Ritthem bij Vlissingen. En in het seizoen doen ze beide mee met ringrijden de bekende Zeeuwse traditie met trekpaarden. En natuurlijk trekken ze ook de boerenkar tijdens een oogstdemonstratie. Elena van Luchteren is 16 jaar oud en dochter Anna Vera van Stal Serooskerke telt 11 jaren. Op de boerderij zijn ook nog twee oudere trekpaarden van 25 en 26 jaar oud.
Paarden en vooral trekpaarden waren altijd mijn grote passie. Tot een zwaar ongeluk heb ik veel op mijn paarden gereden en bij trekpaardenhouders de beginselen van mennen en werken met de trekpaarden geleerd. Toen ik een nieuw huis moest zoeken voor Elena en Anna en ze naar de boerderij van Leo en Mieke konden was ik ontzettend blij. Beter hadden ze het niet kunnen treffen.

De documentaire

In de regionale krant werd Eindelienge als een van de mooiste film van de 28 nieuwe en recente Zeeuwse films van het filmfestival Film by the Sea uitgeroepen: Eindelienge legt prachtig het leven vast op de boerderij waar gewerkt wordt met trekpaarden in plaats van grote landbouwmachines en vertrouwd wordt op de natuur.

“Met de nuchtere visie en vermakelijke anekdotes van familie de Visser over het leven en werken op de Zeeuwse boerderij Eindelienge, ondersteund door muzikale intermezzo’s, wordt je meegenomen op een reis in een wereld die voor veel mensen verborgen bleef. Veertig jaar geleden begonnen Leo en Mieke hun bio-dynamische boerderij. Geïnspireerd door de Amish werken ze er met trekpaarden en vertrouwen ze op de kracht van de natuur. Werden ze in het begin voor gek verklaard en veel collega boeren/tuinders niet wilden geloven dat ze met hun manier van werken een succesvol boerenbedrijf konden opbouwen, is hun bestaansrecht van hun gedachtegoed en werkwijze wel degelijk bewezen.
En nu kan de film een waardevolle toevoeging zijn op het maatschappelijke stikstofdebat.”

Ik verheug me er op om vanavond naar Eindelienge te mogen kijken.

De film wordt deze week nog op woensdag, donderdag en zaterdag getoond in CineCity in Vlissingen. Film by the Sea

Geplaatst in Post

You’ve got mail


Er zijn 10 nieuwe berichten voor u

Ping weer een melding. Eropuit in de herfst …..
Oohh ja een goed idee maar voorlopig heb ik het daar te druk voor. Nog zoveel te doen!
Immers er zijn nog de
5 tips voor een betere samenwerking tussen jou en je hond om op te volgen. Eigenlijk
Is het tijd voor meer burgerlijke ongehoorzaamheid en moet ik nog
de 8 makkelijke manieren om vet te verbranden ontdekken. En zijn er ook nog de
10 dingen die je in 1 minuut kunt doen voor je gezondheid.

Heel interessant zijn zeker ook de 6 tips om weer verliefd te worden.
Fijn dat ik het weet: Je pakket is bezorgd!
En nu ik met pensioen ben ben ik blij met deze attente mededeling: U bent goed op weg met uw carrière!
Nee, dan vind ik dit wel belangrijker om te weten: Zo maken wetenschappers het eten van insecten smaakvol
Nadat ik de keuze gemaakt heb Bloemetjes buiten zetten of verdwijnen in het struweel kan ik dan beginnen met
Maak uw huis herfstklaar.
Ja deze heb genoteerd Let op uw afspraak is gewijzigd!
Gefeliciteerd, uw plek is gereserveerd! Ben ik blij mee.
Kijk jij ook naar wat anderen zeggen? Oh waarom zou ik ?

Eerst moet ik om: Deze jas met ingebouwde ventilator helpt je de volgende hittegolf te weerstaan
En met de Speciale vondsten voor u
is het weer tijd om he-le-maal los te gaan

Dus ik ga voor Een frisse start en weet dat
Minder moeten van jezelf nu geldt.

En ik zo graag …..
Nog even zomeren!

Zoveel te doen

M’n boodschappen nog doen
En straks de vuile was
M’n haar dat wil ik groen
Maar dat kan morgen pas
De huur nog overmaken
En de tandarts zometeen
Naar Valkenburg of Aaken
Waar moet ik dit jaar nou weer heen
008 Bellen
Had ik dat boek nou uit of niet
Girokaarten bijbestellen
Vergeet de vuilniszakken niet
Die afspraak was veranderd
En, oh, verrek, dat feest
Naar de nieuwe van Fellini
Ben ik gelukkig al geweest
Ik ben geweest
Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen
Ik moet de zon in Japan onder zien gaan
Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen
Ik moet het oerwoud eens in bloei zien staan
Met m’n vriendin moet ik praten
Over de rol van man en vrouw
Sinterklaasgedichten maken
Hoewel, het is pas juni nou
De krant ligt nog te wachten
Ik moet wat doen aan sport
Slapeloze nachten
Want de dagen zijn te kort
Ze zijn te kort
Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen
Ik moet nog eens wat jatten van een Italiaan
Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen
Ik moet nog zwemmen in de Stille Oceaan
M’n bed moet ik verschonen
Ik moet naar de WC
Belastingformulieren
Te laat zo’n week of twee
Ik zou langs bij haar vanavond
Of kwam ze nou bij mij
M’n agenda moet ik bijhouden
Maar ik heb te weinig tijd
Te weinig tijd
Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen
Ik moet nog hinkstapspringen op de maan
Zoveel te doen
Ik heb nog zoveel te doen
Ik moet hier ooit nog eens vandaan
Ik moet de zon in Japan onder zien gaan
Ik moet het oerwoud eens in bloei zien staan
Ik moet nog eens wat jatten van een Italiaan
Ik moet nog zwemmen in de Stille Oceaan
Ik moet nog hinkstapspringen op de maan
Ik moet hier ooit nog eens vandaan

Toontje Lager


De berichten in mijn mailbox stromen binnen. Veel leuke blogposts van collega bloggers (die ik volg) maar ook oproepen, adviezen, weetjes en nieuws. Het wordt tijd dat ik de abonnementen op meldingen, berichten en nieuwsbrieven eens goed doorspit. Ik heb ergens een mailtje gehad hoe ik het beste …

Geplaatst in Post

Kronkels over lijnen

Rechte lijnen op strand zag ik bij de ochtendwandeling. Het was nog stil en met laag water genoot ik van het vrije uitzicht en de weidsheid.
En mijn gedachtenkronkels kregen de ruimte …

De strandkotten op rij, paalhoofden, een houten bank op de duinen, hekken allemaal recht gemaakt en neergezet door de mens. Hoe lang staan ze er, hoelang zullen ze blijven staan…

Nee, niet zo de lijnen in het zand aan de waterlijn. Puur natuur voor nu zichtbaar en over een paar uur verdwenen onder het water.

Lijnen
Wat is er nu zo geniaal,
Aan de uitvinding van de liniaal.
Je kunt, zonder je te vermoeien
een rechte lijn niet verknoeien.
Voor lijntrekkers daarom ideaal.


 J. Quekel
Zomerlicht

Wanneer het zomer zonnelicht schijnt
Over het rulle goudgele duinenzand
Een teder wolkje zachtjes wegkwijnt
De zon schijnend over het pure strand

Raakt de zon de toppen van de golven
Zomerse golven van de grote zilte zee
Ja, dan wordt mijn gedachten bedolven
Onder vrijheid, de natuur voert mij mee

Mee naar al de serene stranden plekjes
In de mooie zomernatuur waar ik in woon
Hier en daar zie ik wat schoonheidsvlekjes
Kom gerust kijken, voor mij is het gewoon

Cees de Baare

Nog meer lijnen en gedichten van Cees de Baare vinden jullie op mijn Seasidesblog. Neem gerust een kijkje en geniet van het moois van de kust.

De foto’s zijn van mij en van Lena Schreijenberg.

Geplaatst in Post

Koeien kijken

Ze kijken ons aan als we rustig passeren. Iedere ochtend tijdens onze ochtendwandeling zien we ze grazen, lopen, liggen en soms zelf in de verte zwemmen Twee kuddes van zwarte en bruine koeien (eigenlijk is het correcter om ze rundvee te noemen want er zijn ook jonge dieren bij die officieel nog geen koeien zijn) lopen hier in het natuurgebied. Monty vond het eerst spannend maar kijkt er nu niet meer van op.
Ze hebben hun eigen routes en ritme en trekken zo iedere dag van de ene kant naar de andere. Slapen en rusten doen ze vaak in de oude boomgard waar ze zich ook lekker kunnen verstoppen in het dichte struikgewas.
Soms is het manoeuvreren tussen de enorme koeienvlaaien die ze achterlaten op de paden.


De dichter is een koe

Gras… en voorbij het grazen
lig ik bij mijn vier poten

mijn ogen te verbazen,
omdat ik nu weer evengrote
monden vol eet zonder te lopen,
terwijl ik straks nog liep te eten,
ik ben het zeker weer vergeten
wat voor een dier ik ben – de sloten
kaatsen mijn beeld wanneer ik drink,
dan kijk ik naar mijn kop, en denk:
hoe komt die koe ondersteboven?
Het hek waartegen ik mij schuur
wordt oud en glad en vettig op den duur.
Voor kikkers en voor kinderen ben ik schuw
en zij voor mij: mijn tong is hen te ruw,
alleen de boer melkt mij zo zalig,
dat ik niet eenmaal denk: wat is hij toch inhalig.
’s Nachts, in de mist, droom ik gans onbewust
dat ik een kalfje ben, dat bij de moeder rust.

Gerrit Achterberg (1905-1962)
Uit: Eiland der ziel (1939)

Kleine kritische noot: Je vraagt je af deze weidekoeien ook meetellen voor hun bijdrage aan de stikstofuitstoot en dat ook nog in een natuurgebied, maar misschien beter om deze discussie hier niet aan te gaan.