Zullen we de wereld een beetje mooier maken door gewoon blij te zijn, te koesteren wat we hebben, heel groot en ook klein.
Welkom op deze blog met positieve berichten, leuke quotes, grappige verhalen, lekkere recepten, toffe songs & boeken en mooie foto’s.
‘Bright sight of life’ is mijn persoonlijke blog met blijmakers om bij stil te staan, van op te fleuren, te genieten of zomaar bij weg te dromen.
Het is begin juni en langzaam verdwijnt de zee van wit en groen op de dijken en in de bermen. Het fluitenkruid met de sierlijke zwierige groene stengels en een lief schermdak van witte bloemen dat je de laatste maanden langs de wegen, sloten, tussen knotwilgen op de dijk zag, begint te vervagen. Het was prachtig om te zien, dat mooie wit in dat frisse groen. Ieder jaar van april tot juni (of soms helaas ook al eerder, als er gemaaid wordt ) zingt de natuur zo haar eigen lentelied.
Toen collega blogger Melodijk vroeg om mee te doen met de verkiezing van de Nationale Bloem van Nederland! twijfelde ik geen minuut. Mijn stem was voor deze wilde lente schoonheid waar geen tulp tegenop kan.
Fluitenkruid
De bermen staan weer vol witte bloemen
Die sommigen onweersbloemen noemenEn weet je wat ze dan ook nog beweren
Niet plukken want dan gaat het onwerenSietse Smit
De naam heeft te maken met de holle stengels van de plant. Je kunt van de stengel makkelijk leuke fluitjes maken: gewoon onderaan een dichte knoop een snee overlangs maken.
Als je een stengel van fluitenkruid tussen je vingers neemt en erop blaast, hoor je een fluitend geluid. Dit geluid ontstaat doordat de lucht in de holle stengel gaat trillen.
Dus op fluitend naar de zomer …
Vanavond een mooie wandeling gemaakt in de polder. Ideaal om zo vanuit de voordeur de natuur in te kunnen lopen. Het was heel rustig op vogels, koeien en hazen na. Een heerlijke ontspannende wandeling en weer volop energie getankt en inspiratie opgedaan voor mijn blogs. De beste ideeën krijg je buiten …
Een bijzondere ontmoeting in het Antwerpse. Kennismaking met vijf collegabloggers in de schone stad aan de Schelde. Een mooie stadswandeling van maar liefst een kleine 10 kilometer (bevestigd door de stappenteller op mijn telefoon) onderbroken door een gezellige lekkere lunch en in de namiddag een kopje koffie op terras. Wat een prachtige dag mochten we onder de inspirerende leiding van onze eigen Antwerpse gids MyriamC (https://myriamsditjesendatjes.com/) beleven. Van het diamantkwartier over de exotische markt, door het stadspark, langs het toneelhuis, verborgen groene oases zoals het Maarten Luther plein. We kwamen langs de drukke chique winkels met veel shoppend publiek, de Scheldekades met verkeersdrukte van toeristische wandelaars en fietsers, gingen de diepte in op de oude houten roltrappen naar de Scheldetunnel. Uiteraard zaten bekenden zoals Het Steen, de Grote Markt en de kathedraal ook op onze route. Maar heel apart en voor mij nieuw waren de ‘parels’ zoals het Toneelhuis, de Beurs en de magnifieke Sint Carolus Borromeuskerk gewijd aan een voor mij persoonlijk bijzondere heilige. We vertrokken en eindigden op het Centraal Station, dat alleen al de moeite waard is om te bekijken. Zoveel stappen op de keien, zoveel indrukken opgedaan, zoveel moois gezien en bewonderd en dat allemaal in het fijne gezelschap van de lieve collega’s Myriam, Bea, Riet, Lieve en bij de lunch ook Granny.
Ik maakte een kleine impressie van de beelden van al dat wonderschoons. En voor een andere kijk: gewoon omhoog om zo de mooie gevels, schoenen op lijnen het park , indrukwekkende plafonds, Mariabeelden aan huizen, de roltrappen en een ‘blauweregen hemel’ vast te leggen.
De bijzondere beeld en woord kunst op straat, aan muren en gebouwen bewaar ik voor een volgend blogpost.
Na gisteren een heel leuk uitstapje met een ‘boeiende’ speurtocht door historisch Middelburg met dochter, schoonzoon en de kleinkinderen nu vandaag een middag heerlijk relaxen in de tuin. Boeiend boek, fijne stoel en volop zon of schaduw. En natuurlijk met lekkere koffie en thee. En voor morgen een fijn uitzicht op de bloggersmeeting in Antwerpen.
Enkele weken geleden deed ik mee met de workshop Fotograferen met je smartphone. Een avond om meer te weten te komen over digitale foto’s maken en met de ingewonnen tips en trucs aan de slag te gaan.
De beste camera? Dat is de camera die je altijd bij je hebt….
“Beeld zegt soms meer dan 1000 worden en elke foto is een tastbare herinnering uit het verleden dat nooit meer terugkomt… “ waren de woorden van workshopleider professioneel fotograaf Guido van den Broecke bij begin.
Het was een leuke workshop door de bibliotheek georganiseerd met interessante tips en nuttige info over je smartphone en fotobewerkingsprogramma’s. Overigens opvallend dat het merendeel van de deelnemers vrouw en ouder was. Blijkbaar zijn er niet veel mannen die met hun smartphone foto’s maken of weten ze allemaal hoe het moet ? En jonge mensen tja die worden zo goed als geboren met een telefoon in hun handen…
Tijdens het praktische deel zag ik hoe wij cursisten ons in allerlei bochten wrongen op straat en het plein voor de bieb en het geleerde in praktijk brachten. Best komisch om plat op de grond te liggen of op je tenen te staan om dat hekje of takje te fotograferen. En speurend tuurden we naar bijzondere details.
Maar ik realiseerde me toen ook hoe krampachtig we (inclusief ikzelf) proberen om alles zo mooi, perfect en volledig op plaat vast te leggen. Niet alleen tijdens deze workshop maar ook gewoon tijdens wandelingen, het eten in restaurant, op strand, in de stad en zelfs thuis in de tuin. Spontane, grappige en iets mislukte foto’s zitten er bijna niet meer bij. Zeker dat wat gepost wordt op Instagram of Facebook en Tiktok.
Als ik door oude fotoalbums blader uit mijn jeugd geniet ik van herinneringen, geuren komen terug, warmte, kou en vooral stemmingen voel je weer als toen. De meeste foto’s werden genomen door mijn vader en ik weet zeker dat hij het niet deed met de gouden snede in zijn hoofd, balans in kleur en verhouding zocht, maar gewoon om dat leuke moment en ons vast te houden. En natuurlijk waren er minder duidelijke foto’s tussen en was het jammer dat er maar x aantal foto’s op het rolletje zaten en van nabewerking was geen sprake… maar je moest het er mee doen. En wat genieten we nu 50 of meer jaren later toch noch van de kiekjes.
Fotograferen us heimwee verzamelen voor morgen
Een aantal praktische tips uit de workshop heb ik hier nog even genoteerd.
De workshop heeft mij wel nog bewuster en terughoudender gemaakt wat betreft het storende ‘sociale media fotograferen’ en het krampachtige zoeken naar nog mooiere en apartere foto’s. Gewoon foto’s maken van wat je leuk vindt en voor je herinneringen. En als het perfecte plaatje niet lukt ook geen ramp..
Want eigenlijk zitten de mooiste foto’s toch in je hoofd en de beste lenzen zijn je eigen ogen. En deze twee heb je inderdaad altijd bij je, zullen we maar zeggen.
De foto’s voor deze blogpost komen van pexels.com, pixabay.com en Little people Leeuwaarden.
Lange tijd was het onduidelijk wie de winnaar zou worden. Ieder jaar zag het er naar uit dat wij het zouden redden. Maar nee, deze eerste week van mei 2023 is het beslist: de rups/mot heeft gewonnen. Hij heeft de strijd nooit opgegeven en toegegeven, wij hebben op enkel de snoeischaar na, ook geen echte belemmering voor hem en zijn veelvuldige vrienden opgeworpen.
De eerste twee grote buxusstruiken zijn nu bijna tot aan de grond kortgeknipt en drie potten met kleinere planten helemaal geledigd. Nog een aantal struiken in de achtertuin en de meters lange haagjes in de voortuin te gaan.
Zo jammer maar het zat er aan te komen. Sinds jaren woedt er in Nederland en ook in Zeeland de buxusmot(rups)plaag. Heel veel heggen en haagjes, struiken en potplanten hebben al het onderspit gedolven van deze kleine geelgroene rupsen en de motten met hun witte vleugels met bruine randen.
De buxusmot (Cydalima perspectalis) is een vlindersoort uit de familie van de grasmotten (Crambidae). De buxusmot komt van oorsprong voor in Oost-Azië (Japan, Zuid-Korea, China). Volgens onderzoek van de Universiteit van Bazel werd hij in 2006 in Europa geïntroduceerd via verpakkingshout van natuursteen uit Azië. Nadien ging de verspreiding snel vanuit Duitsland en Zwitserland naar de rest van Europa. De soort werd in Nederland voor het eerst vastgesteld in 2007, toen een vlinder werd gefotografeerd in het Zuid-Hollandse Boskoop.[1] Hoewel de soort een aantal jaar alleen lokaal leek voor te komen langs de rivieren in Zuid-Holland, Noord-Brabant en delen van Utrecht, dook hij ook elders in het land op. In 2018 kwam hij al in heel Europa voor. De jonge rupsen eten delen van het bladmoes. Volwassen rupsen kunnen in korte tijd een plant volledig ontbladeren. Op de aangetaste planten blijft het spinsel achter.
Ondanks dat er heel veel middelen aangeprezen worden hebben wij deze nooit gebruikt. Ten eerste gebruiken we sowieso geen bestrijdingsmiddelen in onze tuin en daarnaast is het water naar de zee dragen. Dus we hebben het geprobeerd met tijdig snoeien en de vogels lekker laten snoepen van de rupsjes. Maar uiteindelijk is de knoop nu doorgehakt en gaan we in het najaar onze haagjes in de voortuin vervangen door andere planten die geen last krijgen van deze veelvratertjes.
De info met een aantal bijbehorende foto’s is van Wikipedia.
Voor wie meer wil weten over Rupsje Nooit Genoeg, bekijk en lees dan met een glimlach het super leuke boek van Eric Carle.
En wonderschone rupsen en vlinders kun je bewonderen in het artikel van Jasper Voorn van het Paradijsvogelsmagzine.nl : Rupsje Nooitgenoeg/ Van veelvraat naar prachtige vlinder
Bright sight of life 