Op mijn blogpagina ‘https://brightsightoflife.blog/de-moeite-waard/ plaats ik regelmatig een klein overzicht van favoriete boeken, films, muziek en (binnenkort) kunst. Een schilderij of artistieke foto dat je niet meer loslaat, muziek die je ontroert of laat dansen, een boek dat je keer op keer wilt herlezen, of een film die je iedere keer weer wilt zien.
Daarom sprak mij de uitnodiging van Toonbeeld ( hét centrum voor kunst- en cultuureducatie in Terneuzen) voor zes lezingen over kunst, muziek en literatuur ook zo aan: “drie bevlogen sprekers delen in zes ochtenden hun persoonlijke reis door de wereld van beeldende kunst, muziek en literatuur.” Wauw dat lijkt me heel boeiend. As donderdag is de eerste lezing. Ik verheug me op deze reizen.
Kijk dat is nu het mooie aan ‘gepensioneerd’ zijn geen verplichtingen, geen werkdruk, geen moet. Dingen doen die je leuk vind, die je boeien. Genieten van moois, nieuwsgierig zijn, stilstaan en je verwonderen.
Op ‘de moeite waard’ staan nu weer andere boeken, muziek en film. Neem gerust een kijkje.
Vorig blogpost schreef ik al erover: de appels zijn rijp om re oogsten.
Daar waar de meeste Zeeuwse fruittelers seizoenskrachten, zoals de 60 jarige Poolse Mariola die dit al voor de 26ste keer doet (aldus de regionale krant vandaag) inhuren voor het plukken, wordt hier aan de kreek gebruik gemaakt van de vlijtige handjes van kleinkinderen en manlief (voor de heel hoog in de boom hangende) appeltjes. Jongste kleinzoon vond dat laatste niet nodig want volgens hem zijn de pruimen en appelboom ideale klimbomen en lukt het hem makkelijk om bij de hoge takken te komen.
De boom draagt dit jaar minder fruit dan vorig seizoen en er zitten heel veel kleintjes, misschien door de droogte of de luizenplaag uit het voorjaar? Maar niet getreurd het zijn er nog ruim genoeg voor appeltaart, cake, in de havermoutpap en natuurlijk zo uit het vuistje. Een eerste mand was snel gevuld de rest komt wel in het weekend.
Toevallig had ik een lekker recept gezien in het ‘Kookboek voor de kleine oude vrouw’ van de Zwitserse food-journaliste Sybil Gräfin Schönfeldt. Morgen gaan jongste kleindochter en ik de eerste nieuwe oogst appeltaart bakken.
Wilde peren
Tijdens mijn dagelijkse wandelingen snoep ik overigens ook van ‘vreemd’ wild fruit: heerlijke zwarte bramen en kleine mooie peertjes met rode wangetjes. Ik zal nog eens bij de beheerder van het natuurgebied navragen welk ras dit is. Een perenboom met deze peertjes zou een mooie aanvulling in onze kleine ‘boomgaard’ zijn. Daar staat al een conference peer maar die draagt dit jaar nog geen vruchten.
En nog een passende leestip:
‘De smaak van wilde peren’ van Ewald Arenz een roman die onthaast met aandacht voor dat wat er werkelijk toe doet.
Het is al weer langer dan twee maanden geleden dat ik een blogpost schreef. Helaas een wat onvrijwillige pauze door ziekte (aanval van agressieve bacteriën op gezicht, kaak, mond, ogen en nieren) gepaard met veel pijn en ongemak om het kort te houden. Ik had geen zin om daarover te bloggen en ook gewoon even geen inspiratie en puf. Gelukkig gaat het langzaam aan wat beter. Dus we pakken de draad (of toetsen van de laptop) weer op.
Zingende vogels, uitschietende fruitboompjes, wilde bloemen en geduld
Deze kop lijkt misschien een vreemde combinatie, en toch is dit zo typisch voor de lente. Nu de bomen groen worden, de vogels druk heen en weer vliegen met takjes voor hun nestjes, er weer veel gewandeld en gefietst wordt, is er overal ineens volop beweging en groei.
We (of eerlijk gezegd manlief) hebben voor veel nieuwe planten en boompjes in onze tuin gezorgd. Sommige zoals de schietwilg en de kardinaslsmuts gekregen als spriet/stokjes, andere gekocht: Twee appelbomen, een kers, een peer moeten de komende jaren voor fruit van eigen bodem zorgen. Naast de bestaande oude appel-en pruimenboom en de bessenstruiken. Daarnaast nog wat klimop en hulst voor tegen de kastanjehouten afscherming aan. Op de wat zompigere plekken hebben wat is riet/gras/bamboe geplant en op een zonnige plek staan drie meidoornstruiken in wording en twee jonge jasmijnplanten.
En liefst zou ik nog heel veel heesters en vaste planten erbij willen hebben.
In potten en op wat schralere plekken in het gras hebben we wilde bloemenmengsels gezaaid. Het heeft even ( voor mij veel te lang) geduurd voordat de boompjes uitliepen en de bloemen opkwamen. De grond goed vochtig houden en af wachten.
Poeh wat duurde het lang voor mijn gevoel. Komt er wat naar boven? Kun je al jonge scheuten zien? Iedere ochtend ging ik gelijk kijken of er al iets was…
Herkenbaar? We zijn vaak maar ongeduldig… Deze quote deed me daar aan denken,:
‘Heb geduld.
Gras groeit niet harder door eraan te trekken.’
Geen haast
De natuur laat zich niet haasten. Alles heeft het tempo van wat goed is. Daar kunnen we van leren, want ook in je eigen leven zijn er dingen die zich niet laten dwingen, en waar je de tijd voor mag nemen, blijkt zeker als je ziek bent en het herstel niet zo voorspoedig verloopt als je wilt.
Vandaag las ik een mooie spreuk bij collegablogger John:
“Bezig zijn is soms het beste medicijn – voor ongeduld, voor machteloosheid, en voor gedachten die anders te veel ruimte krijgen.” John
Monty staat al ongeduldig te wachten voor onze vaste ochtendroutine: een uitgebreide wandelronde langs de kreek. Prachtige kleuren, spiegeling op het water, de natuur laat zich van haar beste lentekant zien op deze oh zo mooie zonnige ochtend. Na weken ziek zijn voelt dit echt goed.
Bright sight of life 