Sinds mijn val en de hersenkneuzing in januari kon ik niet meer fietsen. Draaierigheid en misselijkheid vanwege ‘ontbrekende’ grond onder mijn voeten in combinatie met mijn steeds slechter wordende zicht maakten het gebruik van de bicycle onmogelijk. Dus werd het de benenwagen. Maar langzaam aan wilde ik toch ook even naar de winkel fietsen of de boeken terugbrengen naar de bieb (het lopen met zware tassen is natuurlijk geen pretje).
Omdat mijn zicht nu ook weer ‘spectaculair’ is zoals de oogarts zei dacht ik, kom op, gewoon proberen met natuurlijk mijn steun en toeverlaat naast me. Dus gisterenochtend vroeg ik aan manlief of hij vandaag wilde oefenen met mij,gewoon voor ons huis op de oprit. Hij zou naast me lopen.
En ja ja met trillende knieën en zweet in mijn handen klom ik op mijn stalen rots . Het is gelukt joepie! Gisterenavond zijn we een stukje samen gefietst in de warme avondwinkel zonder problemen!
Wauw wat ben ik blij.
Bright sight of life 
Heerlijk bericht Sabine. Zo blij voor jou. Een nieuwe, terug verworven vrijheid biedt zich aan.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je
LikeLike
Kan het me voorstellen!!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een vrijheid weer hè. Zo fijn dat je het gedurfd hebt na zo’n lange tijd.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja weer een enorme stap vooruit
We zijn er lang nog niet met alle beperkingen maar hier ben ik wel enorm blij mee net zoals met mijn zicht ( jij weet als geen ander hoe het is)
LikeGeliked door 1 persoon
Goed bezig!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat geloof ik Sabine. Wat fijn om te lezen. Een enorme overwinning op jezelf.
LikeLike
Fijn voor je dat je het gedurfd hebt en dat het gewoon weer lukt! Nu stap voor stap (nou ja, ‘trap’ voor ‘trap’ ) opbouwen. Dat geeft zelfvertrouwen!
LikeLike