Tag: herinneringen

Geplaatst in Bijzondere momenten, gedachten, Muziek

The Father

Gepost op door Sabine Verburg

Gisterenochtend werd in het zwembad Hiep Hiep Hoera gezongen. Een van mijn mede-aquafitzwemmers was jarig. Trotse 86 kaarsjes mocht hij uitblazen vertelde de superfitte senior. Volgende week kon hij niet komen kondigde hij alvast aan omdat hij zijn dochter helpt te verhuizen naar een appartement “daar is zij wel aan toe” .. een klus als deze is voor hem als vader vanzelfsprekend!

Ik moest aan mijn vader denken die deze week 20 jaar geleden op 88 jarige leeftijd overleed. De laatste 5 jaar van zijn leven verbleef hij na een zware hersenbloeding in een verpleeghuis. Helaas was het heel moeilijk om met hem te communiceren omdat hij niet meer goed kon praten en ook dementeerde. Tot de beroerte was hij heel fit en was zijn leven gevuld met familie, muziek (hij speelde cello in strijkkwartet en sinfonieorkest), vrienden en als zakelijk adviseur voor mijn broer en mij ( beiden ondernemers).

Op zijn sterfdag zag ik op Instagram een vaas met prachtige witte amaryllis bloemen en een brandend kaarsje voorbij komen. Witte amaryllissen waren er ook op bij zijn afscheid. Tijdens de begrafenis was het overigens heftig aan het sneeuwen. Voor vandaag en morgen zijn er winterse buien aangekondigd.

Ik mis hem nog steeds en denk heel vaak aan hem.

Zo ook toen ik in het weekende de ontroerende film The Father op NPO keek. Ik had hem al in de bioscoop gezien maar was wederom heel erg aangedaan:

De dementerende hoofdpersoon is Anthony. Hij woont bij zijn dochter Anne in een smaakvol en comfortabel appartement in Londen. Een plek die we nagenoeg niet zullen verlaten gedurende de film. Anthony’s dochter zoekt een nieuwe verzorgster voor haar vader vanwege haar verhuizing naar Parijs. Maar haar pa zit op z’n zachtst gezegd niet te wachten op weer een nieuwe ‘onbetrouwbare’ hulp. Helemaal nu hij steeds meer in de war raakt en z’n vertrouwde omgeving steeds minder vertrouwd voelt. Anne staat voor een groot dilemma: ze weet dat ze niet langer in staat is haar vader de hulp te bieden die hij nodig heeft. En ze weet dat er een moment komt dat ze voor zichzelf en haar eigen gemoedsrust moet kiezen. Maar hoe laat je je eigen vader los als hij zich in paniek steeds meer aan je vastklampt? Zelfs wanneer hij je amper meer herkent?

Dementie zien én ervaren

Wat The Father extra bijzonder maakt, is de wijze waarop het verhaal verbeeld wordt en gemonteerd is. We beleven de film voornamelijk vanuit de ogen van Anthony. En dus ook vanuit zijn verwarring. De scènes die zich afspelen in het Londense appartement lijken soms haast ongemerkt in elkaar over te vloeien, maar de details veranderen continu. Dan is de inrichting ineens anders, of dan staat er ineens een andere vrouw voor Anthony’s neus die hij óók herkent als zijn dochter Anne. Huh? Niet alleen de verwarde man vraagt zich constant af wat echt is en wat niet; ook wij als kijker raken volledig gedesoriënteerd.

Regisseur Florian Zeller laat niet alleen zien wat dementie met een persoon doet, hij laat het je ook ervaren voor zover dat kan. Hartverscheurend, verontrustend en tegelijk: briljant.

Muziek

Een geheel andere reminder aan mijn vader kreeg ik vanochtend tijdens de kunstkring bijeenkomst:

Docent Patrick betoverde ons met het Requiem van Gabriel Fauré. In plaats van een dramatisch Laatste Oordeel biedt Fauré een intiem gebed om rust en vrede.

Een van de laatste keren dat mijn vader muziek speelde was Elégie van Fauré, voor piano en cello.

Een week waarin mijn vader heel tastbaar aanwezig was in mooie momenten met een zachte glimlach en soms een brok in de keel.

PS The Father is te zien via NPO mediatheek daar komt ook de tekst vandaan.

Geplaatst in Dat viel mij op, De moeite waard, Favorites, gedachten

Smeer icoon

Gepost op door Sabine Verburg

Een karakteristiek blauw, schijfvormig metalen doosje, gevuld met witte crème met de specifieke unieke geur. Vertaald in verlangen naar tijden, waarin simpele dingen nog van betekenis waren. Nivea is een stijl icoon, cult, omdat het tijdloos is. Omdat een ieder het kent en het bij het leven hoorde. In de badkamer, de keukenla, de strandtas, de toiletas, het blauwe blik met de strakke witte letters was er te vinden.
Geuren toveren herinneringen: witte crème vingers, het uitsmeren op droge, zonverbrande, geïrriteerde, gewone huid, een witte stip op je neus zetten, een gezichtsmasker maken om te laten schrikken.


Kenmerk

In 1911 kwam de witte huidcrème op de markt. De naam Nivea is afgeleid van het Latijnse bijvoeglijk naamwoord niveus, dat sneeuwwit betekent. Het was de eerste stabiele zalf op basis van zowel water als olie.

Het blauwe doosje dateert van 1925 en verving een gele doos met een gelijke vorm maar met een groen opschrift in art-nouveaustijl.

“Nivea Creme is een iconisch schoonheidsproduct dat al tientallen jaren populair is. Het staat bekend om zijn rijke en romige formule die de huid hydrateert en verzacht. De Nivea Creme is geschikt voor alle huidtypes en kan worden gebruikt op het gezicht, de handen, ellebogen of andere droge gebieden van het lichaam. Het is een veelzijdig product dat helpt om de huid gezond en soepel te houden. Veel mensen waarderen ook de subtiele en herkenbare geur van de Nivea Creme. Kortom, het is een klassieker.” 

Sinds 2015 is er ook de Nivea geur in Eau de Toilette. De flacon is strak rond, wit, met een Nivea blauwe drukknop.
Naast Sun van Jil Sander (voor in de zomer) mijn favoriete geur. Gewoon vertrouwd lekker.

Colofon

De alinea’s tussen de aanhaaltekens over de crème zijn geschreven door AI. Dit heb ik voor de eerste keer als klein experiment geprobeerd.
De coverfoto is van Notre Art.

Geplaatst in post

Schrijf maar op

Gepost op door Sabine Verburg

Tijdens mijn laatste kringloopspeurtocht in eigen huis vond ik in de lade van mijn bureau een aantal vulpennen. Oh wat leuk! Ik schrijf namelijk in mijn notitieboekjes altijd met een vulpen, maar om de een of andere reden was ik deze prachtige exemplaren vergeten. Sommige in stemmig (donker)blauw met goud, een mooi gemarmerde en twee chique zwart met goud.
Nadat ik ze gespoeld had (dit moest overigens behoorlijk lang en grondig. vanwege de oude en gedroogde inkt) en van nieuwe inktpatronen voorzien had, probeerde ik ze uit en genoot weer van het schrijven met originele Waterman, Pelikan, Mont Blanc en Parker pennen.

Geschiedenis


Lewis Edson Waterman heeft in 1884 de eerste praktisch bruikbare vulpen uitgevonden en gepatenteerd. Naar aanleiding van een lekkende pen tijdens het tekenen van een belangrijk contract ontwikkelde en patenteerde hij een toevoersysteem met drie groeven, de zogenaamde Three Fissure Feed. Dit concept zorgde ervoor dat de inkt zonder onderbrekingen naar de penpunt kon vloeien, zonder te lekken en zonder dat de punt continu in de inkt gedoopt hoefde te worden. The Ideal Pen Company was geboren en werd vier jaar later omgedoopt in The L.E. Waterman Company. Verbeteringen in het penontwerp en slimme marketing zorgden dat Waterman van de vulpen een massaproduct kon maken. Na het overlijden van Waterman in 1901 bleef het bedrijf innoveren. 

  • In 1904 werd de pen met ‘clipdop’ geïntroduceerd, de eerste met een speciaal bevestigde veiligheidsclip die aan de zak kon worden bevestigd.
  • In 1907 bleek de intrekbare veiligheidspen betrouwbaar lekbestendig en in 1913 vond de onderneming een zelfvullend systeem uit, de ‘hendel en zak’.
  • In 1927 vond een Franse onderzoeker de glazen inktpatroon uit (gepatenteerd in 1936) waarmee de toekomst van de vulpen voorgoed veranderde.
  • In 1953, voortbordurend op het glaspatroon, is Waterman begonnen met het produceren van kunststof inktpatronen.

Nu is Waterman de op een na grootste vulpennenfabrikant ter wereld en een van de weinige oorspronkelijke pennenbedrijven die vandaag de dag nog bestaan. De fabriek in de buurt van Nantes produceert ongeveer 5 miljoen vulpennen per jaar. Dat vind ik best nog veel als je bedenkt dat bijna iedereen typt of àls men dan al handmatig schrijft dat met een balpen doet.

Waarom een vulpen

Waarom ik nog steeds het liefst met een ‘ouderwetse’ vulpen schrijf? Misschien omdat de vulpen gedurende mijn leven een trouwe begeleider werd. Eerst het verplichte schrijfinstrument na griffel en potlood waarmee we op school schreven. Toen nog met je eigen inktvaatje in de lessenaar, vaak lekkende (ja meneer Watermann!) pennen in je schooltas en altijd vlekken aan je rechtermiddelvinger en wijsvinger. In de studietijd maakte je aantekeningen tijdens colleges en alle schriftelijke tentamens en examens met de vulpen (met inktpatronen).
Later schreef ik vele luchtpostbrieven naar mijn liefde die ver weg op zee voer en we ondertekenden onze trouwbeloftes op het stadhuis (en ja mijn pen lekte!). In mijn werk maakte ik notities en ondergetekende documenten en contracten. En veel later volgden dan de notitieboekjes en bulletjournals.

VULPEN

Rustig en geconcentreerd
Met een vulpen schrijven
Zo mooi als ik ‘t heb geleerd
Papier en inkt beklijven

Gedachten raken graag op drift
Soms is er te veel praats
In kladblok en op schrift gelukkig
Krijgt het vorm en plaats

Ambachtelijk handschrift is verdwenen
Vergaan de tijden van weleer
De projectieve penpunt vloeit helaas niet meer

De digitale ruimte staat voor emoties open 
Maar woorden schieten soms tekort
Ze komen uit mijn toetsenbord

Jean-Paul Seerden

De foto’s in dit blog zijn van mijzelf, PelikanPassion en Pixabay.com. De info over Waterman is van Wikipedia en het gedicht van Jean-Paul Seerden.

Dank weer voor het lezen!