Come in here. Rest from the dark. Light is returning.
Iedere dag brandt deze week een van de vier kaarsen op de adventskrans. Zoals gebruikelijk komt er iedere zondag eentje bij totdat op de zondag voor de kerst alle vier kaarsen branden.
In de 19de eeuw waren het de Duitse Lutheranen die als eerste adventskaarsen gingen gebruiken. De van oorsprong witte kaarsen in een kerstkrans kregen een gewijde betekenis die te maken had met de kersttijd. De eerste kaars werd aangestoken als symbool voor de hoop, de tweede als een vredeswens, met de derde werd de vreugde gevierd en de vierde was een symbool van liefde.
De adventskrans is een mooie decembertraditie. Vandaag las ik over het Ierse en Schotse gebruik om een kaars voor het raam te zetten om aan vermoeide reizigers te laten zien dat zij welkom waren. Omdat mensen in die tijd ver van elkaar woonden, vormden de kaarsen ook een lichtbaken dat al van verre zichtbaar was en dat mensen door het donker naar hun bestemming kon leiden. En als een gezinslid van huis was, werden kaarsen voor het raam gezet als teken van liefde en als wens voor een veilige terugkomst.
Ik hou van het warme kaarslicht en de geur van een uitgeblazen lucifer na het aansteken. Een klein ritueel dat vreugde geeft.
Wat een schil contrast met de schreeuwerige flitsende lichtjeskettingen en bonte figuren die je s’avonds voor en in de huizen ziet.
Geef mij maar de eenvoud en ingetogenheid van een kaars.
Dit is blogje nummer vier van mijn adventskalender Zinnige Zinnen.
Bright sight of life 