Vandaag beluisterde ik de nieuwe podcast van Carice van Houten en Halina Reijn. Titel: “oude koeien uit de sloot dreggen.” Het gesprek tussen beiden ging over vriendschap, belevenissen van vroeger, leuke anekdotes en herinneringen. En ja daar kwam ie ook voorbij, de knijpkat. Grappig dat Halina zei dat waarschijnlijk niemand meer weet wat een knijpkat is. Tja daarom ligt deze vergeten maar zo handige en duurzame lichtwerper ook in het depot van het ministerie van in onbruik geraakte zaken, waar ik eerder over blogde.
Overigens een hele leuke podcast ik heb genoten van deze eerste keer en Carice&Halina staat nu bij mijn favorieten.
Vrendschap! Zesduizend kilometer afstand en zes uur tijdsverschil maken het voor Carice en Halina een uitdaging om in contact met elkaar te blijven. Maar het is gelukt, ze hebben de techniek beiden aan de praat gekregen en duiken in deze aflevering in de oorsprong en geschiedenis van hun vriendschap. Iets met leuke laarsjes, ongeopende post en een slecht geheugen… Daarnaast veel opstekers: films, series, een artikel, eierwekkers en eerste hulp bij vastgekoekte kaas in de pan.
Hij komt uit de tijd van de SRV wagen, de rijdende buurtsuper. waarmee de glazen flessen vla, melk en yoghurt voor jouw deur gebracht werden. Om de flessen helemaal tot aan de bodem leeg te halen had je een nuttig gereedschap: de flessenlikker. Een plastic stokje met aan het uiteinde een soort van halve maan van rubber. Het was niet zo zeer ‘schraperigheid’ maar de tijdsgeest om alles zo goed als mogelijk te gebruiken en het gebeurde op een haast mindful manier.
Daar moest ik aan denken toen ik laatst op zoek ging naar de flessenlikker in de keukenla. Omdat de boerenyoghurt van de zuivelboerderij lekker in ouderwetse glazen flessen zit en ik dus ‘alles uit de kan’, of beter gezegd uit de fles wilde halen. En ja het nuttige gereedschap gevonden en nu weer in gebruik. Als je erbij stil staat kun je leven ook aan de hand van deze ‘vergeten’ gereedschappen en dingen reconstrueren en haal je mooie herinneringen op.
Inefficient
Journalist en schrijver Arjen van Veelen schreef er een interessant boek over: Rotterdam, een ode aan de inefficiëntie. Hij kijkt terug op zijn jeugd in Rotterdam en ziet dat het leven van toen eigenlijk een soort van leven in een museum van de toekomst was. Kleine huizen zijn nu de in modieuze Tiny Houses, niet op vliegvakantie gaan, klimaatbewust de was aan de lijn drogen, lang je kleren dragen in plaats van iedere maand iets nieuws bestellen. Maar wat hem vooral intrigeert is, dat het leven van vroeger misschien nu erg inefficiënt aandoet met al die tijdrovende dingen, maar wij misschien nu met al onze efficiëntie en geautomatiseerde gereedschappen juist gehaaster en ontevredener leven en de menselijkheid bedreigd wordt. Van Veelen doet een oproep tot onbeschaamde solidariteit. Een pleidooi om elkaar niet uit het oog te verliezen. En een ode aan de ingewikkeldheid, weerbarstigheid en inefficientie van het leven.
Er zijn meer van dit soort voorwerpen uit andere tijden: de snijbonenmolen, de knijpkat, de peterseliesnijder, mattenklopper, hanenkam, kopknijpers, kamerveger met baard en de luiwagen met anker. Allemaal nuttige, handige spullen die nu (bijna) niet meer gebruikt worden en soms echt zijn vergeten.
In onbruik geraakte zaken
Dat vergeten willen de twee oprichters van het Ministerie van in Onbruik Geraakte Zaken, dat gehuisvest is in de al decennia in onbruik zijn de Schimmelpenninck-sigarenfabriek in Wageningen, voorkomen. Dichter en muzikant Laurens van der Zee en beeldend kunstenaar Robbert Kamphuis zijn de ‘refendarissen’ die het project opgezet hebben en in hun kaartenbak alles bijhouden wat in hun depot ligt opgeslagen. Het is een depot vol dingen die ooit nieuw en nuttig waren, maar verdwenen zijn onder het zand van de tijd Ministerie van In Onbruik Geraakte Zaken moet een museum worden, maar is het nu (helaas) nog niet.
Ouderwetse winkel
Je kunt het je bijna niet voorstellen maar er bestaat een winkel met ouderwetse spullen. De ‘Ouderwetse winkel’ van de Familie Bom in Alkmaar, sinds 1855. Je kunt het zo gek niet bedenken, of zij hebben het ook, bijvoorbeeld borstels, bezems, zeepkloppers, stijfsel, blauwsel, touwen in allerlei soorten en maten.
De titel afbeelding van de SRV wagen is van Erik Varekamp uit Mezza.
Ook nog leuk:
In het boekje T van de SRV neemt auteur Marcel Herfs je mee in het leven van de lokale SRV-man, Theo Vos (T). Zo’n man die in een rijdende winkel de oudere mensen van hun dagelijkse boodschappen voorziet. Zo ook T (Theo), hij rijdt met zijn ‘reuzenkoekblik’ rond in een dorp in de omgeving van het Midden-Limburgse Roermond. Het verhaal is echter toepasbaar op elke dorpse gemeenschap, een feest van herkenning voor elke dorpeling.
Op zulke momenten zijn er columns in de krant, maar ook blogposts van collega-bloggers die mij raken, treffen, ontroeren met een grote O. Ze gaan niet over grote wereldschokkende zaken, politieke items of grootse ideeën maar over onze kleine wereld met dagelijkse zorgen, verdriet, maar juist ook met de bijzondere geluksmomenten, mooie mensen en hun verhalen, kleine dingen. Mooie woorden om te delen over het kleiner maken van onze wereld.
De quote over eenvoud van alle dag komt bij mij op als ik de columns in de zaterdagbijlage van de krant lees van Daan Rot-de Launay. Ze volgde haar man, muzikant Jan Rot na diens overlijden op als columniste. Op indrukwekkende, ontroerende wijze schetst zij de dagelijkse momenten in haar leven en dat van haar vier kinderen dat gekleurd en doordrongen is door het enorme verlies maar ook juist mooie kleine fijne momenten met een glimlach kent.
Een klein stukje uit ‘Iedere avond maak ik de grote wereld weer klein’: “Iedere avond schuif ik de gordijnen dicht, doe de kaarsen aan en maak de grote wereld weer klein. We koken uitgebreid of maken juist een bordje voor op de bank. .. Het hoeft allemaal niet ingewikkeld of groots.”
“Ontroering is het mooiste cadeau” is de titel van de column van afgelopen zaterdag het gaat het over februari en de verjaardag van haar zieke vader: ‘Februari is niet mijn maand en dit jaar al helemaal niet. Het grijze, koude druilweer katapulteert mij in een zwart putje. Maar ik bén helemaal geen zwarteputjesmens. … Bevriende kunstenaar Boris van de Grint trakteert mijn vader op een virtuele vernissage. Hij neemt hem al videobellend mee in zijn nieuwste schilderij The Last Supper with Jheronimus Bosch. Alle details worden bevlogen besproken en enthousiast ontvangen. Mijn vader is plots tien jaar jonger, zijn doffe ogen glimmen van de net niet binnengehouden tranen. Ontroering is het mooiste cadeau. De salontafel heb ik voor de gelegenheid vol gezet met schalen voorjaarsbloembollen. Een zee blauwe druifjes en kleine narcissen staan op springen.”
Ontroering
Zo blogt Matroos Beek over Wereldklasse. Zegeeft in België les in OKAN. Deze afkorting staat voor “Onthaal Klassen voor Anderstalige Nieuwkomers”. Het is hier dat vooral minderjarige asielzoekers hun schoolloopbaan beginnen en gedurende één jaar een intensief Nederlands taalbad krijgen. Het gaat over Umut, Yevgen, Murat,Youssef, Tarek en … en poëzie, muziek, tradities, geloof, vriendschap. Over leerlingen die liever in een ijskoud klaslokaal zitten dan in het asielzoekerscentrum. En vinden dat het niet kan dat de leerkracht een klas veegt die zij, de studenten, vuil hebben gemaakt. Ontroerende verhalen over een reis met wereldkinderen met een leven en reis met grote ontberingen achter de rug.
Een stukje uit Het pakte mij: “Allemaal gezichten waar énorm tongbrekende namen bij horen, dat wordt studeren met de foto’s erbij. Hun ogen zijn groot, donker en sprekend. In hun blikken zie je hoop, bij enkelen wanhoop. Mijn collega kwam mijn klas binnengewaaid met een grote zucht, zij moest immers ‘even snel’ de nieuwelingen hun taalvaardigheid testen. Eén van de jongens reageerde op haar zucht. Hij zei ’you can’t become a good pilot if you only fly in clear bleu skies.’ We keken elkaar verrast aan. Wat een wijze woorden.” Ik ben nog even langs geweest bij mijn nieuwe klas om te vragen hoe hun eerste dagen op school waren bevallen. ‘Alles goed’ is het enige wat ze tot nu toe kunnen uitbrengen in het Nederlands, maar hun brede glimlach zegt alles.
Eén van de Afghanen verliet de klas met zijn voetbal onder de arm. De bal was zo grauw als mijn onderlijveke van destijds, het leder helemaal verweerd en uitgerafeld. ‘Die heeft de oorlog amper overleefd’ fluister ik tegen mijn collega. Ik zie hem de bal stevig omklemmen, beschermen als zijn dierbare mascotte, zijn scapulier, zijn alles. Het pakte mij. Ontroering zit in kleine, versleten dingen.”
CITAAT
“Kleine ontberingen laten zich gemakkelijk verdragen wanneer het hart beter wordt bejegend dan het lichaam.” Jean-Jacques Rousseau
Colofon
De columns van Daan Rot staan in Mezza, de zaterdag feuilleton magazine van het AD en een aantal regionale kranten.
Wereldklasse en de andere blogs van Bea Rijkaart zijn te vinden op Matroos Beek
Vandaag ben ik begonnen met een nieuw boek: Stardust van Neil Gaiman. Toen ik het boek uit de boekenkast pakte viel mij op dat ik best veel boeken heb met Sterren in de titel of op de coverafbeelding. De meeste boeken spelen overigens helemaal niet in de ruimte of op andere planeten/sterrenstelsels, maar gewoon hier op aarde of in een aardse fantasywereld.
Met je bloten ogen naar de sterrenhemel kijken en de Grote of Kleine Beer ontdekken schijnt door de lichtvervuiling en het gebrek aan donkerheid steeds moeilijker te worden, las ik in een artikel over lichtvervuiling en de daardoor steeds minder aanwezige donkerheid in Europa en met name in Nederland. Als je het kaartje bekijkt schrik je ervan. Gelukkig is het hier aan de Zeeuwse kust en in de polders nog best donker maar zoals in Frankrijk, het oosten van Duitsland of Scandinavië helaas ook niet.
Sterren Boeken
Mijn favoriet bij de leesboeken is toch Sterrengever van Jojo Moyes. Ik heb het boek al twee keer gelezen zo mooi vind ik. Het verhaal gaat over vijf moedige vrouwen in Kentucky in 1937. De vrouwen van een lokale bibliotheek bezoeken te paard afgelegen huizen om bij meestal arme bewoners bij wind en weer boeken te brengen. Jojo Moyes werd voor dit boek geïnspireerd door een waargebeurd verhaal: Het Horseback Librarian -project dat van 1935 tot 1943 liep. Ruim honderdduizend bewoners in afgelegen gebieden kregen boeken van de bibliothecaressen te paard. Toevallig ben ik afgelopen week ook weer lid geworden van de bieb. Tot nu toe las ik altijd gekochte of gekregen boeken. Maar omdat ik ook eens luisterboeken en e-books wilde proberen is zo een 65+ abonnement best handig. (Even een zijpadje: Gisterenavond al even begonnen met het eerste luisterboek Noord van Sien Volders. Hm… moest even wennen aan de vrij monotone verhaalstem van de voorlezer. Ik denk dat er nog een apart blogpost over luister en leesboeken volgt…. ) Terug naar het onderwerp, de sterrenstof. Behalve Sterrengever behoort ook ‘De zon, de zee en de sterren, oude wijsheden die je pad verlichten‘ tot mijn favorieten. Het is een mooi fullcolour geïllustreerd boek, dat oude wijsheden combineert met prachtige en tot nadenken stemmende illustraties.
Sterrengever
Sterrenstof
Stardust
Sterrenjacht
Alles wat schittert
De Morgenster
De zon de zee en de sterren
Sterren Beelden
Voor dit blogje koos ik een serie van (overigens door anderen gemaakte) foto’s van de sterrenhemel. Fascinerenden foto’s op aarde en in het heelal. Om bij weg te dromen. Zoals de coverfoto met de vuurtoren van Westkapelle die Jesse Meliefste zo prachtig fotografeerde met de sterrenhemel erboven.
Sterren
starend naar die duizenden lichtjes in een heldere winternacht ontstaan er evenzoveel gedichtjes geïnspireerd door al die pracht
dan denk ik soms heel even zo turend naar daarboven zouden daar nog anderen leven en zouden die in ons geloven Jeroen Swaen
Muziek
Om het helemaal rond te maken ook nog een mooie song erbij: STARGAZING van Kygo.
Colofon
De foto’s in dit blogje zijn van Jesse Meliefste, Radelnder Uhu, Ben Bus(vuurtoren Schotland) en van NASA.
Dat was de ‘daily prompt’ vraag vanuit de WP reader. En zoals er stond zou ik prompt ‘moeten’ reageren. Een makkie, had ik gisteren niet in mijn nieuwe jaarboek een aantal kleine gelukjes opgeschreven waar ik blij van word en dus veel plezier aan beleef. Nou daar komen ze:
Boeken lezen (en vanaf nu ook luisteren)
Wandelen
Muziek luisteren
Breien
Bloggen
De volgorde zegt niets over de voorkeur/prioriteit en natuurlijk is het aantal van vijf te beperkt de lijst zou nog veel langer kunnen zijn. En boven aan zou natuurlijk moeten staan in vette letters
Bright sight of life 