De grote wereld kleiner maken

Er zijn van die dagen

de wereld veel te groot

ik onhandig stuntel

schoenen vol met lood

Nood heb aan lievigheden kleine, schone dingen

de eenvoud van alle dag

Op zulke momenten zijn er columns in de krant, maar ook blogposts van collega-bloggers die mij raken, treffen, ontroeren met een grote O. Ze gaan niet over grote wereldschokkende zaken, politieke items of grootse ideeën maar over onze kleine wereld met dagelijkse zorgen, verdriet, maar juist ook met de bijzondere geluksmomenten, mooie mensen en hun verhalen, kleine dingen.
Mooie woorden om te delen over het kleiner maken van onze wereld.

De quote over eenvoud van alle dag komt bij mij op als ik de columns in de zaterdagbijlage van de krant lees van Daan Rot-de Launay. Ze volgde haar man, muzikant Jan Rot na diens overlijden op als columniste. Op indrukwekkende, ontroerende wijze schetst zij de dagelijkse momenten in haar leven en dat van haar vier kinderen dat gekleurd en doordrongen is door het enorme verlies maar ook juist mooie kleine fijne momenten met een glimlach kent.

Een klein stukje uit ‘Iedere avond maak ik de grote wereld weer klein’:
“Iedere avond schuif ik de gordijnen dicht, doe de kaarsen aan en maak de grote wereld weer klein. We koken uitgebreid of maken juist een bordje voor op de bank. .. Het hoeft allemaal niet ingewikkeld of groots.”

“Ontroering is het mooiste cadeau” is de titel van de column van afgelopen zaterdag het gaat het over februari en de verjaardag van haar zieke vader: ‘Februari is niet mijn maand en dit jaar al helemaal niet. Het grijze, koude druilweer katapulteert mij in een zwart putje. Maar ik bén helemaal geen zwarteputjesmens. …
Bevriende kunstenaar Boris van de Grint trakteert mijn vader op een virtuele vernissage. Hij neemt hem al videobellend mee in zijn nieuwste schilderij The Last Supper with Jheronimus Bosch. Alle details worden bevlogen besproken en enthousiast ontvangen. Mijn vader is plots tien jaar jonger, zijn doffe ogen glimmen van de net niet binnengehouden tranen. Ontroering is het mooiste cadeau. De salontafel heb ik voor de gelegenheid vol gezet met schalen voorjaarsbloembollen. Een zee blauwe druifjes en kleine narcissen staan op springen.”

Ontroering

Zo blogt Matroos Beek over Wereldklasse. Ze geeft in België les in OKAN. Deze afkorting staat voor “Onthaal Klassen voor Anderstalige Nieuwkomers”. Het is hier dat vooral minderjarige asielzoekers hun schoolloopbaan beginnen en gedurende één jaar een intensief Nederlands taalbad krijgen. Het gaat over Umut, Yevgen, Murat,Youssef, Tarek en … en poëzie, muziek, tradities, geloof, vriendschap. Over leerlingen die liever in een ijskoud klaslokaal zitten dan in het asielzoekerscentrum. En vinden dat het niet kan dat de leerkracht een klas veegt die zij, de studenten, vuil hebben gemaakt. Ontroerende verhalen over een reis met wereldkinderen met een leven en reis met grote ontberingen achter de rug.

Een stukje uit Het pakte mij:
“Allemaal gezichten waar énorm tongbrekende namen bij horen, dat wordt studeren met de foto’s erbij. Hun ogen zijn groot, donker en sprekend. In hun blikken zie je hoop, bij enkelen wanhoop. 
Mijn collega kwam mijn klas binnengewaaid met een grote zucht, zij moest immers ‘even snel’ de nieuwelingen hun taalvaardigheid testen. Eén van de jongens reageerde op haar zucht. Hij zei ’you can’t become a good pilot if you only fly in clear bleu skies.’ We keken elkaar verrast aan. Wat een wijze woorden.”
Ik ben nog even langs geweest bij mijn nieuwe klas om te vragen hoe hun eerste dagen op school waren bevallen. ‘Alles goed’ is het enige wat ze tot nu toe kunnen uitbrengen in het Nederlands, maar hun brede glimlach zegt alles.

Eén van de Afghanen verliet de klas met zijn voetbal onder de arm. De bal was zo grauw als mijn onderlijveke van destijds, het leder helemaal verweerd en uitgerafeld. ‘Die heeft de oorlog amper overleefd’ fluister ik tegen mijn collega. Ik zie hem de bal stevig omklemmen, beschermen als zijn dierbare mascotte, zijn scapulier, zijn alles. Het pakte mij. Ontroering zit in kleine, versleten dingen.”

CITAAT

“Kleine ontberingen laten zich gemakkelijk verdragen wanneer het hart beter wordt bejegend dan het lichaam.” 
Jean-Jacques Rousseau

Colofon

De columns van Daan Rot staan in Mezza, de zaterdag feuilleton magazine van het AD en een aantal regionale kranten.

Wereldklasse en de andere blogs van Bea Rijkaart zijn te vinden op Matroos Beek