niksen – Bright sight of life

Gewoon bewust ademhalen en niks doen. Je gedachten laten gaan, doelloos zitten, ontspannen en de boel de boel laten.
Nooit gedacht dat ik aan ademhalingsoefeningen en do-nothing meditatie zou doen, laat staan ervan zou kunnen genieten. Maar het is wel zo.

Vorige week downloadde ik de app *do nothing*. Ter ondersteuning op mijn ademhalingssessies die ik voor mijn hersenen en evenwicht eigenlijk dagelijks ‘moet’ doen leek het mij een goede extra meditatieoefening.

Voor de Do Nothing meditatie geeft De Engelstalige app geeft de volgende toelichting:

The full instructions for the Do Nothing meditation technique are: sit down and do nothing.

That’s it. Sit down and quite intentionally do nothing at all. Now keep on doing it. Even though the meditation is called Do Nothing, you’re actually doing a little tiny bit of something: you’re paying attention to the feeling of doing something.

It doesn’t matter where your mind goes. It can go to all sorts of distraction, and that’s fine. You are not trying to meditate, focus, or concentrate in any way.

You’re simply noticing when you feel that you’re doing something and letting go of that. Just keep relaxing away from all tightening, constriction, or sense that you’re doing anything.

Dus ik neem gas terug, concentreer me op mijn ademhaling en ga in de bewuste vertraging van het niks doen. 10 minuten aaneengesloten per dag is mijn doel. Natuurlijk lukt het me (nog) niet iedere dag. Maar ik heb alle tijd voor het niksen.

Colofon

De app heet gewoon Do nothing en informatie over deze meditatievorm is te lezen op https://deconstructingyourself.com/do-nothing-meditation.html

Nog een blogje lezen over tijd: Kijk dan eens op tijd(loos)

VANDAAG IS DE MORGEN VAN GISTEREN.
Hebben jullie ook het idee dat de tijd vliegt?

Tijd is iets om je te verbazen, tijd lijkt als zand door je vingers te glippen, te vervliegen of soms ineens te versnellen. Tijd is ongrijpbaar terwijl we ons hele leven lang iedere dag toch dezelfde hoeveelheid uren krijgen. Zo kom je uren te kort en dan weer lijkt het als of de tijd stilstaat.
Fascinerend vond ik de zandloper voor het eieren koken vroeger in de keuken van mijn oma. Het duurde best lang als je er op zat te wachten, voordat het witte zand in de glazen vorm helemaal naar beneden was gelopen en je hem mocht omdraaien.
Zou het zand nu sneller lopen?
Misschien heeft het tijdgevoel ook met leeftijd te maken:
Toen ik nog volop aan het werk was dacht ik vaak als ik tijd voor leuke dingen te kort kwam, gelukkig daar heb ik straks alle tijd voor als ik gepensioneerd ben. En natuurlijk kwam ik helemaal geen tijd te kort in absolute zin, alleen was mijn dagindeling anders.
En nu als pensionada vliegen de dagen (weliswaar heel anders ingevuld), maanden en jaren toch ook voorbij. Misschien zelfs nog sneller. Dus eigenlijk is tijd hebben, overhouden of te kort komen en zeker de beleving ervan, heel erg relatief en leeftijdsgebonden.

Hoogleraar Douwe Draaisma schreef er een boek over ‘Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt’. In dit boek (over de geheimen van het geheugen), dat ik graag nog eens wil lezen als ik er tijd voor heb, haalt hij een mooi citaat aan van Alexis Carrel, Franse bioloog en chirurg (1873-19440):

“De objectieve tijd, die van een klok, glijdt in een gelijkmatig tempo voort, als een rivier in een laagland. Aan het begin van zijn leven rent de mens nog kwiek langs de oever, sneller dan de stroom. Rond het middaguur is zijn tempo al wat lager en loopt hij gelijk op met de rivier. Tegen de avond als hij vermoeid raakt, versnelt de stroom en raakt hij achter. Tenslotte blijft hij stilstaan en gaat liggen, naast de rivier die zijn verloop vervolgt in hetzelfde onverstoorbare tempo, waarin hij de hele dag heeft gestroomd.”

Tja daar moeten we het op onze vroege ‘avond’ leeftijd dan maar mee doen, of het beste ervan maken, toch?
Wat ik in ieder geval zo mooi vind aan mijn leven nu is het bewustere genieten, met niksen of lummelen (dat gewoon mag), het besteden van je tijd aan mensen waar je om geeft en dingen doen die je leuk vindt en helemaal niet ‘moeten’.
We hebben ‘Een zee van tijd’ volgens Youp van het Heck. Wat gaan we dan met deze zee van tijd doen? Youp van ’t Hek geeft daar samen met tekenares Marije Tolman in zijn nieuwe ‘handboek voor iedere pensionado’ een vrolijk antwoord op deze vraag. Een boek vol tips en wijsheden om het bestaan van de werkloze pensionado zo aangenaam mogelijk te maken.

Ik ben benieuwd. De komende weken kan ik in ieder geval mijn tijd vullen met het lezen van de boeken van Draaisma en Van het Heck …