Deze maand overleed onze stadsdichter André van der Veeke. Toen ik vandaag een wandeling maakte kwam ik op de Scheldeboulevard zijn dichtregel weer eens tegen:
Waar het licht bijna te zout is voor het oog
Een prachtige zin die alles zegt over Zeeland, het licht, de beleving.
Gewoon mooi toch.
Dit blogje is nummer 12 van mijn adventskalender Zinnige Zinnen.
De foto is nog van vorig jaar maar ik vond deze heel mooi passen.
De komende dagen blijft het warm. Zinderend is misschien een betere omschrijving.
Dit jaar schijnt de zomer eindeloos te zijn, tenminste voor mijn gevoel.
Een echte zomer zoals vroeger zei ik tegen manlief. Natuurlijk waren de zomers vroeger ook niet allemaal zo maar in mijn hoofd zijn ze nog steeds vol warmte en zon.
Herinneringen aan prachtige dagen in het zwembad, heel veel ijsjes smeltend in het hoorntje, koude limonade of vruchtenthee thuis in de tuin onder de boom, urenlang hand in hand in de wei liggen, met een strohalm in je mond en de wolken bestuderen. Het suizen van de bladeren van de bomen, het heerlijke lummelen en de lange zwoele avonden.
De eerste verliefdheid (eigenlijk gek waarom altijd in de zomer en niet in de winter?)
…maar vooral een verlangen naar die zomer
Naar die nooit meer terugkerende, zinderende mooie magie van de eerste keren
Deze zin uit het boek ‘De grote zomer ‘ van Ewald Arenz geeft het wonderlijk mooi weer.
Een kleine week kunnen we nu ons mooie hekpoortje gebruiken. Een poortje zoals deze van kastanjehout en een Franse schapenhek- omheining stond al lang op mijn wensenlijst. Een beetje zoals vroeger op de boerderij van mijn opa.
We zochten een alternatief voor het lelijke gaas dat de vorige bewoners tussen de palen hadden aangebracht. Het moest bij de landelijke uitstraling (vooral niet te strak en geen afgesloten bouwmarkt Fort Knox idee) passen die we zo mooi vinden hier aan de kreek. En toen kwam ook mijn stiekeme droom van opa’s hekwerk met poortje weer boven.
Van de boerderijshop waar we een eerste rol met de kastanjehouten puntige (daarin zit het verschil met het Engelse schapenhek met stompe punten) voor het uittesten hadden gehaald, begrepen we dat de bodem eerst wat droger moest worden voor dat de palen er in konden. In te zompige (vind ik zo een mooi woord in het Zeeuws) zware kleigrond die we hier hebben kunnen ze namelijk niet boren voor de houten palen.
Dus we testten het eerst uit in december met de latten tegen de ijzeren palen die er toch al stonden. Het plaatsen ging super makkelijk met een mooi resultaat.
En omdat het dus goed beviel en nu een drogere periode was werd de rest van de omheining met het poortje uiteindelijk vorige week geplaatst.
Het hout zal nog vergrijzen en wordt dan echt mooi verweerd. Je ziet nu al een beetje verschil tussen nieuw en eerder gezet. En natuurlijk komen er bij de kale grindtuingedeeltes nog struiken, boompjes en klimplanten achter/tegen het hek.
Maar het staat al prachtig ik geniet iedere keer als ik door het poortje loop en denk aan opa.
Bright sight of life 